ΤΑ ΛΑΘΗ

Ποιος θα μπορέσει να μου πει
τα λάθη τα επιλέγω
ή η ζωή με προκαλεί
το νόημα να εύρω

Άδικη είναι η ζωή
άμα δε γίνουν λάθη
αν το σωστό σωστό δε βγει
σαν αστραπή εχάθη

Ας μη στεκόμαστε πολύ
ποιο το σωστό ποιο λάθος
είν΄ η ζωή πολλή μικρή
θέλει ψυχή και πάθος

Κι εγώ τα λάθη μου θα πιώ
μέχρι να ξεδιψάσω
με την πυξίδα της ψυχής
το όραμα να πιάσω

Κι όταν ακόμα κουραστώ
τα λάθη να σωπάσω
τα όραμα θα κυνηγώ
μέχρι που να το φθάσω

Ας μη στεκόμαστε πολύ
ποιο το σωστό ποιο λάθος
νόημα δίνουν στη ζωή
γνώση αγάπη πάθος

Η ΡΩΓΜΗ

Τις πύλες έχω σφαλιστές
το μέσα μου να ορίσω
και αναμνήσεις  χθεσινές
να απολησμονήσω

Έχω τον ήλιο συντροφιά
των λουλουδιών τη χάρη
και στης νυχτιάς τη σιγαλιά
τ΄ αστέρια το φεγγάρι

Περνάω όμορφα, καλά
μ  ονείρατα μεγάλα
ξάφνου μια αχτίδα ξεπηδά
από μια χαραμάδα

Γλυκιά μου δίνει προσταγή
σα  χάδι με τυλίγει
στο παρελθόν με οδηγεί
και μια ρωγμή ανοίγει

Κρατώ τις πύλες σφαλιστές
το είναι μου να σώσω
σε αναμνήσεις χθεσινές
δεν πρέπει να ενδώσω

Μα εκείνη έρχεται ξανά
πόνο γλυκό μ΄ αφήνει
το λογισμό παραπλανά
η θύμηση ενδίδει

Πύλες αφήνω ανοιχτές
στο αύριο το τώρα
στιγμές περνώ μοναδικές
κάθε λεπτό και ώρα

ΑΤΙΤΛΟ

Η ψυχή μου ψηλά
η ματιά χαμηλά
η καρδιά σπαρταρά
στην αγάπη μιλά

Στου κορμιού τη σιωπή
δεν υπάρχουν γιατί
η ψυχή σαν πετά
όλ΄ η πλάση γελά

Κι αν τ΄ αγέρι απαλά
την καρδιά ακουμπά
θα ανάψει ξανά
της αγάπης φωτιά

Στου κορμιού τη φωνή
θα λυθούν τα  γιατί
η ψυχή θα πετά
η καρδιά πυρκαγιά

Η ΙΘΑΚΗ ΜΑΣ

-Σ΄ αγαπώ σκαλίζει η πένα
κι ομορφαίνει το χαρτί
σ΄ αγαπώ γιατί με σένα
έχει νόημα η ζωή

Μέσα απ΄ τα δικά σου μάτια
τ΄ όνειρό μου αν θωρώ
στου Ολύμπου τα παλάτια
σίγουρα θε να βρεθώ

Σου ζητώ να είσαι πάλι
άγγελός μου φυλαχτό
μα του έρωτα τ΄ αμπέλι
θα τρυγώ όπου βρεθώ

Στο ταξίδι μου ετούτο
όλα τα θε να γευτώ
και της γνώσης μου τον πλούτο
στη ζωή να τον χρωστώ

Θέλω από το ταξίδι
να μη χάσω ούτε λεπτό
μόνο έτσι θα μπορέσω
την Ιθάκη μου να βρω

-Το ταξίδι σου ετούτο
αν ταξίδευα κι εγώ
τρικυμίες θάχε μόνο
και ναυάγια σωρό

Εγώ βρίσκομαι τι κρίμα
σε ταξίδι αλαργινό
και του πέλαγου το κύμα
αψηφώ και τον καιρό

Με μια σπίθα στη ψυχή μου
οδηγό και φυλαχτό
δρόμο ανοίγω στη ζωή μου
λεωφόρους να διαβώ

Κι όταν έρχονται χειμώνες
ξεροβόρι αερικό
στης καρδιάς τους αμπελώνες
την αγάπη μου τρυγώ

Κι απ΄ αγάπη αν μεθύσω
στ΄ ανηφόρι σου θαρθώ
σα σκιά και θα σ΄ αφήσω
σαν ανέβεις το βουνό

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ

Πώς νοσταλγώ τον τόπο μου το γραφικό χωριό μου
που μνήμες και βιώματα μου φέρνει στο μυαλό μου
Το δρόμο στο Βορδόλακα, δε θα τονε ξεχάσω
και τ΄ όμορφο συναίσθημα, ποτέ δε θα το χάσω

Εκεί η ψυχούλα κατοικεί, του πιο γλυκού δερβίση
Που μ΄ έμαθε να αγαπώ, ολόκληρη την κτίση
Αυτός με ενανούριζε, σαν ήμουνα παιδάκι
Και ιστορίες μου΄ λεγε, για τον Καραϊσκάκη

Του άρεσε να μελετά, θρησκεία κι ιστορία
Και το βιβλίο είχε γι΄ αυτόν, πολύ μεγάλη αξία
Επήγε και στον πόλεμο κι ήτανε παλικάρι
Γιατί η ψυχή του έμοιαζε μ΄ ολόγιομο φεγγάρι

Στο καφενείο του χωριού, πού ΄πινε καφεδάκι
Εκέρναγε κι εμένανε κανένα λουκουμάκι
Με ρώταγε τι ήθελα, βανίλια, λεμονάδα…
Και μ΄ έκανε να αισθάνομαι, ξεχωριστή μονάδα

Ήταν μειλίχιος άνθρωπος, κι αγνός, το κάτι άλλο
Και στη γυναίκα έδινε μερίδιο μεγάλο
Πρωί όταν ξεκίναγε τη φύση να φροντίσει
Έκανε όρκο στο Θεό να την υπηρετήσει

Έβαζε στο σακούλι του, ψωμί, ελιές, νεράκι
Και το γαϊδούρι φόρτωνε, να πάμε στο χωράφι
Ευλογημένη ήταν η γη, γιατί την αγαπούσε
Και με φροντίδα περισσή, την εκαλλιεργούσε

Ετρώγαμε ψωμί κι ελιές, πίναμε και νεράκι
Και πάντα όταν τελειώναμε, μας έμενε λιγάκι
-Γιατί παππούλη τα κρατάς, τι θέλεις να τα κάνεις;
-Μη συναντήσουμ΄ άνθρωπο, όπου ανάγκη τάχει

Στο δρόμο της επιστροφής, έκανε μία στάση
Στον ουρανό εκοίταζε, για να εξαποστάσει
Ευχαριστούσε το Θεό, εθαύμαζε τη φύση
Και στην ψυχή του φρόντιζε, βαθιά να την κρατήσει

Αυτή η στιγμή του γυρισμού, χάραξε τη ζωή μου
Κι έμεινε ανεξίτηλη, βαθιά μες τη ψυχή μου
Τούτος ο δρόμος σαν περνώ, νοιώθω πως μου ανήκει
Και ότι με απασχολεί, γίνεται αμέσως λήθη

Στα δέκα μου σαν έμαθα πως έζησε το χάρο
Έτρεξα στο εικόνισμα γρήγορα να προλάβω

Την Παναγιά ικέτευσα, να τονε προστατεύσει
Και μέχρι τον Παράδεισο, να τονε συνοδεύσει
Ξέρω πως η ψυχή του ζει, αθάνατη θα μείνει
Κι ότι αγγίζει τ΄ όνειρο, θα μου τονε θυμίζει

Πάρεμ΄ αγέρι πάρε με

Πάρεμ΄ αγέρι πάρε με
στων ουρανών τα κάστρα
στων αστεριών το φέγγισμα
στων λουλουδιών τα άνθια

Να ευωδιάσει όλη η γη
ν΄ ανθίσουνε τα κρίνα
να ανασάνει η θάλασσα
να σηκωθεί το κύμα

Λαμπρό αστέρι μακρινό
του ερέβους αποστάτη
στο σκοτεινό μας ουρανό
φτιάξε καινούργιο χάρτη

Το φως ολούθε ν΄ απλωθεί
να ζωντανέψει η πλάση
κι άσβεστη φλόγα δυνατή
ως της καρδιάς τα βάθη

Φύσα αγέρι φύσηξε
φτιάξε γλυκό τραγούδι
και χάρισε στους μοναχούς
του έρωτα λουλούδι

Κι εσείς πουλιά του ουρανού
που λεύτερα πετάτε
μάθετε στους μοναχικούς
στον ουρανό πως πάτε

Πάρεμ’ αγέρι πάρε με
στων ουρανών τα κάστρα
στων αστεριών το φέγγισμα
στων λουλουδιών τα άνθια